Związek a znajomi

Temat powszechnie wszystkim dobrze znany i zarazem bardzo nielubiany.  Pojawia się niemal zawsze przy pierwszym ‘poważniejszym’ związku, czyli jeszcze zarówno gdy ona i on są młokosami, bez jakiegokolwiek doświadczenia. Jest to BUUUM i wyjścia wieczorami ze znajomymi zastępowane są spotkaniem we dwoje. A cały świat przestaje mieć znaczenie, liczy się tylko ta jedna osoba.

Piękne uczucie. Ale jakże złudne i często mylone z wielką miłościa, taka ‘na całe życie’. A po paru tygodniach coś nie pyka, nie ma już tej aury, tych amorków, plany ślubu odchodzą do lamusa i wychodzi jedno – to było zwykłe zauroczenie.

Histora zna takich przypadków mnóstwo. Każdy z Was pewnie też mógłby nie o jednej osobie opowiedzieć podobną anegdotkę. Albo co więcej, zna to z własnego doświadczenia, kiedy dopiero po zakończeniu związku zrozumiał jaki błąd popełnił. Ja dziś przedstawię Wam dwie historie, wersję męską oraz kobiecą. Obie jak najbardziej autentyczne.

W pierwszej uczestniczyłem sam,  a bohaterem był mój bardzo dobry znajomy, w sumie można było go nawet określić przyjacielem.  Po liceum wyjechał na studia, wracał jednak do macierzystego miasta regularnie co tydzień na weekend, i zawsze przynajmniej jeden wieczór spędzaliśmy na wspólnym wyjściu na piwo/impreze/tego typu akcjach wraz z naszym trzecim towarzyszem gier i zabaw. Ot, takta frywolna trójka... Aż do czasu gdy ten pierwszy się zakochał, ale tak na amen. Z początku jakiś tam kontakt był, ale im dalej w las… Przepadł jak kamień w wodę. Zero odzewu.

Los lubi płatać figle, wiadomo. I tym razem nie zawiódł. Po jakichś 3 latach, wraz z wcześniej wspomnianym trzecim towarzyszem (należy też dodać fakt, że więzi z tym trzeci nieco się poluźniły, ale kontakt był ok, widywaliśmy się dość regularnie, jednak wspólne wyjścia w miasto były już rzadkością) ruszyliśmy w imprezkę.

I co? Taaak, dobrze się domyślacie, wpadliśmy na tego miłośnika! Coś próbował zamówić przy barze. Podeszliśmy do niego, on nagle zbladł i na pytanie: ‘XXX żyjesz?! Co się stało?’ odpowiedział krótko:’No co? Dorośliśmy, poszliśmy własną drogą’.

Zaniemówiliśmy. Nie potrafiłem zrozumieć jak mógł od tak sobie odrzucić tyle wspólnych lat, tyle przeżyć. Gość, który zamykał imprezy, wymiotował regularnie na stoły, wszczynał awantury, zasypiał pod drzwiami domu podczas poszukiwania klucza, mówi mi niemal wprost, że nagle dorósł i wyjebane w nas. Nie odpowiedzieliśmy mu nic. Ja zrobiłem wielkie oczy i po prostu odszedłem.

Dziś? Dalej zero kontaktu, z fejsbuka wiem że się zaręczył, z tą swoją pierwszą miłością. A jego kolegami są… a jakże, faceci jej koleżanek. Cytując klasyka:”szkoda k*rwa gadać, szkoda strzępić ryja”.

Pora na drugą historię, nie dotyczy mnie, ale poznałem ją niedawno i tknęła mnie do napisania tej notki.

Dziewczyna poznaje swoją pierwszą miłość, taka na zabój, wiadomo. Mijają dni, tygodnie, miesiące, cały czas im się układa. O zauroczeniu nie ma już mowy, to uczucie jest szyte grubszymi nićmi. Wiadomo, dziewczyna poświęca też swojemu mężczyźnie więcej czasu, spychając mimowolnie koleżanki na dalszy plan. One się co raz obrażają, nie potrafią zrozumieć jej zachowania. Jeszcze niedawno była tylko i wyłącznie ich, a teraz ktoś ją na ich oczach ‘kradnie’.

Bohaterka historii rozumiała ich problem i zaproponowała, że będzie się spotykać raz z nimi a raz ze swoim chłopakiem. Jak zareagowały znajome? Nie przystały na jej propozycje. Miała być albo ich, albo nara. Uczucie wygrało. Koleżanki poszły w odstawkę. A ona do dziś jest ze swoim facetem, mieszkają razem i mają się dobrze.

Czy ona żałuje wyboru? Nie, bo znała swój priorytet w życiu. A one? Tego nie wie nikt. Może i teraz rozumieją swój błąd. Ale nie wyciągną pierwsze ręki, nie przyznają się, nie usiądą razem do wódki. Lepiej udawać, że wszystko jest okej i niech tak pozostanie.

Recepta? Podejście i dojrzałość.  Podobno w życiu jest czas i miejsce na wszystko, uważam to za najprawdziwszą prawdę. Jeśli ktoś chce to zawsze znajdzie czas na sprawy zarówno biznesowe i prywatne, jak i oddzielnie wieczorów ze swoją miłością od tych ze znajomymi, nie wykluczając ich. Zdrowe podejście, czyli zoorganizowanie się tak żeby spędzić miło czas z TĄ osobą, jak i wyluzować się z tymi którzy byli, są i będą przed, podczas i po kolejnym związku.

Pozostawienie za sobą spalonych mostów jest najgorszą rzeczą jaką można zrobić. Szkoda tylko, że tyle osób potrzebuje najpierw się ostro przejechać się w życiu, zanim do tego dojdzie. Można użyć tekstu „bros before hoes”, ale nie do końca jest on trafny. Bo najważniejsze jest podejście człowieka i odnalezienie złotego środka. A on przecież wcale nie jest tak bardzo ukryty…

________________

Na koniec jeszcze jedna historyjka, nie moja, ale też pewnie większości dobrze znana. Gdy ktoś dostaje kopa w związku, zostając ponownie singlem, a o znajomych już dawno zapomniał. Co robi? Próbuje odświeżyć kontakt. A co wtedy powinni zrobić ‘zapomniani’ znajomi?